Podanie o Wampira

Człowiek

Jak Arisa Rapii została tym czym jest...

Nie chwaląc się-
Tam gdzie ja, Arisa Rapii, tam centrum wydarzeń. Tym razem było tak samo. Szłam z całą kupą mężczyzn na polowanie na wampira. Polować nie zamierzałam, ale znaleźć się tam musiałam, z określonych wcześniej powodów. Na swoje nieszczęście poszłam, a wszystko przez Jasmin- kasztanowłosą bandytkę, moją rywalkę. Rzecz jasna powodzenie u mężczyzn ja miałam większe, co ją bardzo złościło. Teraz, by mnie pogrążyć syknęła:
Oczywiście, nie będziesz brała udziału w polowaniu, prawda? To dla ciebie zbyt przerażające.
Wszyscy ją słyszeli, więc ja profesjonalnie kryjąc złość prychnęłam:
Przecież ja idę jako przynęta. Bo wampir uwielbia najładniejsze sztuki z całej bandy.
Męska część grupy zgodziła się ze mną, bo oni zawsze się ze mną zgadzali, co dodatkowo przypiekło dumę Jasmin. Ale nic nie mogła zrobić, bo cóż jest warte jej słowo przeciw mojemu.
Jak się z tej strony patrzę, nie jestem całkiem na nią zła, chociaż to przez nią jestem tym, czym jestem.
Wieczorem na polanie znalazłam się zgodnie z planem. Stał tam tylko przystojny mężczyzna, a wampira ani śladu, chociaż miała być pełnia. Figlarnie spytałam go, nie bacząc na bezpieczeństwo:
A ty co tu robisz? My polujemy na wampira. Uważaj na siebie.
Uśmiechnęłam się delikatnie.
Och-zająknął się, patrząc na mnie z rozmarzeniem-ja tu tylko zbieram grzyby. Po czym pokazał mi koszyk pełen borowików i maślaków- Ale skoro tak się sprawa ukazuje to wam pomogę. Mówiąc to chwycił za zapasowe widły, po czym dołączył się do grupy uzbrojonych mężczyzn. Ale wampir nie pojawił się, chociaż stałam jako przynęta całą noc, przybierając najseksowniejsze pozy na jakie było mnie stać.
Cóż-oznajmiła Jasmin następnego dnia-widocznie nie jesteś najładniejszą sztuką w całej bandzie.
Już miałam na języku ciętą ripostę, ale nie musiałam jej używać, ponieważ przystojniaczek z grzybami podszedł do mnie i zaprosił mnie do swojej chaty. Na noc i dzień. Za miesiąc, bo teraz wyjeżdża, by zawieźć matce nazbierane i ususzone grzyby. Trzeba wiedzieć jaką minę miała kasztanowłosa, bo ten osobnik niewątpliwie jej się spodobał.
Ty widocznie też nie-odpowiedziałam spokojnie, na zadaną wcześniej zaczepkę i odeszłam zgadzając się na pobyt u tego mężczyzny.
* * * * *
Verijauhoa- Przedstawił się, kiedy przyszłam do niego po miesiącu- Ale możesz do mnie mówić Veri.
Mieszkał naprawdę wygodnie, na skraju lasu, w ceglanej czteroizbowej chacie z łazienką i kuchnią. Kiedy już wymieniliśmy grzeczności przysiadłam się obok niego do ogniska. Miał wspaniałe pieczone bułki, świeżą kiełbasę, które zagryzaliśmy marynowanymi kurkami. Szybko okazało się, że można z nim pogadać na każdy temat. Na wszystko miał wyrobione własne zdanie. Skończył szkołę, ale nie wyglądał na 25 lat. Już po godzinie obydwoje się rozluźniliśmy, żartując i przekomarzając się. Był naprawdę piękny, a gdy patrzyłam na jego czarne włosy, to myślałam sobie o ustatkowaniu. Kiedy patrzyłam w jego brązowe oczy, to myślałam o założeniu rodziny. Kiedy patrzyłam w jego przyjazną twarz, myślałam o miłości. Myślałam o rzeczach, o których zwykle nie myślę.
Koło godziny jedenastej Veri poszedł po pled. Przysunęłam się blisko niego, a on przykrył nas tym szarym kocykiem. Złapał mnie w talii i mocniej przycisnął do siebie. Zadrżałam delikatnie. Oglądaliśmy razem gwiazdozbiory.
Obróciłam do niego głowę, w oczach odbijały mu się gwiazdy.
Veri- zająknęłam się- Veri, ja...
Ciii...- przykrył mi usta palcem- nic nie mów.
Popatrzył głęboko w moje oczy przysunął usta do moich i... w tej chwili księżyc wyszedł zza chmury. Była pełnia. On nie zauważył tego i musnął moje wargi swoimi. Jego usta całowały mnie po szyi, a ja byłam zachwycona. Pierwszy raz tak bardzo podobał mi się mężczyzna.
I nagle zauważyłam palce zakończone długimi paznokciami. I poczułam ból, ukłucie w szyi.
Ode mnie odsunął się Veri, trzymając się za zakrwawione usta. Patrzyłam z przerażeniem na nie mniej przerażonego wampira.
O nie!-krzyknął- Zapomniałem, że dziś pełnia. Arisa przepraszam. Przepraszam, ale musisz stąd odejść.
Kiwnęłam głową. Nie byłam zła tylko smutna, bo on bardzo mi się podobał. Wiedziałam, że nie mogę tam zostać. Pożegnałam go pocałunkiem, mówiąc, że nigdy go nie zapomnę. W jego oczach pojawił się ból:
Przepraszam...
Odbiegłam, nie odwracając głowy, by nie zobaczył toczących się po twarzy łez.
Dopiero nazajutrz, gdy zauważyłam pewne zmiany w moich zmysłach, przypomniałam sobie kim jestem. Podniosłam głowę i odeszłam w inne strony.
Teraz ja też jestem wampirem. W sumie to mi to nie przeszkadza.
Mam nieco bledszą cerę i lepiej rozwinięte zmysły. Przyznam, żę pragnienie krwi w pełnię jest uciążliwe, ale na razie nikt nie wie kim jestem...

Administrator

Powiem tak... Historia piękna. lecz nie akceptuje tej przemiany gdyż to jest dopiero twój 6 post na tym forum i jako tako nie wiadomo jak przekładasz swoje opisy historii i postaci w dynamicznej grze. Poczekaj jeszcze chwilę, popisz z innymi użytkownikami i wznów swoje starania o tą postać Smile

Miłej gry życzę ...

Człowiek

Ok. Przy ilu postach mogę ponowić podanie?

Administrator

Powiedzmy tak przy 15-20...

Człowiek

Ponawiam prośbę o podanie.

Administrator

No niech będzie... Nie masz postów zbyt dużo, ale mam nadzieję, że będziesz godnie pisać jako wampir. Teraz masz .8 niebezpieczeństwa.
Zmień sobie w KP.